هيچكس بدرستی نمی داند "اسب" از چه زمانی روی زمين به تاخت رفت و از چه زمانی توانستند بر پشتش بنشينند. می‌گويند حيات اسب بر روی زمين به پنجاه ميليون سال پيش برمی گردد. البته نه اسبی كه اكنون می‌بينيم و می‌شناسيم.
اسب‌های اوليه، با اسب‌های كنونی به لحاظ جثه تفاوت‌های بسياری داشته اند. اندام آنها بسياركوچكتر ازاسب‌های كنونی بوده و هيكلی به اندازه روباه داشته اند.
اسب‌های يك ميليون و دويست هزار سال پيش شباهت زيادی به اسب‌های كنونی داشته اند. در عصر سنگ انسان‌های اوليه اسب‌ها را شكار كرده اند و گوشت آنها را خورده اند. نژاد آنها گوناگون است. از آن گوناگونی تاريخی، اكنون هفت گونه آن در آسيا و آفريقا باقی مانده است و 63 نژاد آن در سراسر جهان پخش است.
در استپ‌های جمهوری‌های آسيای مركزی شوروی سابق، مناطقی وجود داشته، كه در آنجا حدود 6 هزار سال پيش برای نخستين بار اسب بدست شبان هائی كه دراين استپ‌ها زندگی می‌كرده اند، اهلی شده اند. به طورقطع می‌توان گفت كه اين اسب‌ها نيای مستقيم وبلافصل اسب‌های تركمن بوده اند.
دراين منطقه گسترده، ن" تيان شان" وجود داشته، كه درحقيقت می‌توان گفت اين اسب نيای اسب‌های سريع و چالاك امروزی شرق است. اسب سكايی با اندامی متوسط در ناحيه شمال ايران قديم تا سيبری و اسب هايی با جثه كوچك كوهستانی، بنام "يابو" و اسب كوچك خزردر مناطق غرب اين محدودهً وسيع همراه با اسب‌های عربی و در شرق آن اسب‌های وحشی مغولی متناسب با آب و هوای جغرافيايی وجود داشته اند، كه پاره‌ای از آنها با اسب‌های بيگانه اصلاح يافته اند. اسب‌های كُرد، اسب‌های دوخونی خاور زمين هستند. اسب‌های دوخونی شرقی ازآميزش ماديان ( يابو) با اسب تركمن است.
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
